Uyuyorsun yawrum, uyanacaksın. Hem de ağlayarak. O ağlama ilk ama, bil ki son olmayacak. Belki son bulmayacak.
Annen kokusu mutlu edecek seni, sütü doyuracak. Emeklerken yorulacağın, yürümeye çalışırken düşeceğin günler gelecek. Büyüyeceksin, incineceksin...
Koşup oynayacak, "anne" diyeceksin. Kargacık burgacık şekiller çizeceksin, "harf" diyeceksin onlara-ki onlar senin herşeyin olacak-. "Ne kadar çok biliyorum" diyeceksin, öğrendikçe ne kadar az olduğunun farkına waracaksın.
Bir ömür taşınan kalpler yorulacak tek tek, düşecek... "Baban artık çok uzakta" diyecekler, soracaksın "gerçekten deli miydi". "Annen bir melekti" dediklerinde, hissedeceksin gerçekliğini.
"Ne zaman 18'ime gireceğim" den, "Ne zaman emekli oldum" a geçişin o kadar hızlı olacak ki, bir şarkıya bile sığdırabileceksin.
Koştuğun umutlar, ıskaladığın hayaller, gidemediğin uzaklar... Hiç bırakmayacaklar seni. Tıpkı yakalayabildiklerin gibi...
...We Tanrı seni yarattı...
Senin görewin -tabi eğer kabul edersen- ; dünü unutmayıp, yarına şaşırmamak. Mutlu olmak we hep
gülmek. Biliyorum dünya'nın en kolay işi. Sen de şunu bil ki; aynı zamanda dünyanın en kolay "unutulan"ı.